No.4 Favorite Album of 2010 (A Pagan Place)
Revere
Hey! Selim
(Albino)
Δημιουργικότητα, διάθεση περιπέτειας, τόλμη, μελόδραμα, συγκίνηση, καλαισθησία, post-rock με θεατρικό χαρακτήρα.
Ήχοι απο οργισμένες κιθάρες, τύμπανα, τσέλο, βιολί, τρομπέτα, ακορντεόν και αρμόνιο παραλύουν γλυκά το σώμα σου.
Ένα ταλαιπωρημένο πλήν όμως τίμιο και παθιασμένο λαρύγγι σου ψιθυρίζει στο αυτί ιστορίες απο κάτι αξημέρωτα βράδια που μετάνιωσες γ'αυτά, αλλά ποτέ σου δεν ξέχασες.
Οι Βρετανοί Revere (8 στην εμπροσθοφυλακή και καμιά δεκαριά στην πίσω γραμμή) θυμίζουν πλανόδια κομπανία έτοιμη να σε πάρει μαζί της σε μια γοητευτική περιπλάνηση σε κακόφημες συνοικίες.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας μιλήσουν τα μουσικά έργα...
No.4 Favorite Album of 2010 (Insolent Pup)
The Boy
Κουστουμάκι
(Inner Ear)
Πρώτα είχα χαρεί με τη Μαίρη.
Τον Boy τον είδα πρώτη φορά ‘καλά’ στη μεταμεσονύκτια προβολή του Velvet Bus στο Μικρόκοσμο, και τα μεγέθη επαναπροσδιορίστηκαν. (Επίσης έχω την ασαφή αίσθηση ότι τους είχα πρωτοακούσει και τους δύο στο ‘ξύπνημα της άνοιξης’ του Μαστοράκη, η μεταφορά του έργου δε με είχε τρελάνει, το κομμάτι ναι, και έψαχνα σαν τρελή να το βρω, και ο Ηλίας μου είπε ότι ήταν κάποιο ελληνικό συγκρότημα ονόματι Mary & the kids! και νόμισα ότι έκανε σουρεαλιστικό αστείο, αλλά δεν άργησα να ανακαλύψω την ‘αλήθεια’, και νομίζω το κομμάτι ήταν το Bobby Perru).
Στο Bus λοιπόν κόλλησα εντελώς μαζί του, πολύ έντονη παρουσία. Το στυλ που μπαίνει σ΄ένα δωμάτιο και όλοι γυρνάνε.
Κατά τα άλλα άδειο το σινεμά. Μόνο εγώ τον κοιτούσα. Η Αλεξάνδρα κοιμήθηκε και ξύπνησε στη σκηνή που κάνανε το τελικό πάρτι στο Gagarin και είχε πολύ θόρυβο.
M’ αρέσει που προφέρει τις λέξεις έτσι καθαρά και με στόμφο, Θεοδωράκης’s style. Μ’αρέσει που τραγουδάει μελοδραματικά. Μ’ αρέσουν ακόμα περισσότερο οι στίχοι του. Τα μικρά φαλτσαρίσματα που κάνει τα κάνει επίτηδες, επειδή έτσι θέλει να ερμηνεύσει. Η φωνή του είναι τέλεια.
Μ’αρέσει το πιάνο του, θέλω κιεγώ.
Αυτός και λίγοι άλλοι με κάνουν να πιστεύω ότι έχω επιλέξει λάθος αντικείμενο.
‘..Κατ’ αρχάς αυτό που λες δεν ισχύει. Δεν είναι δήθεν. Ούτε χυδαίος. Είναι καυστικός και ηθελημένα προκλητικός.’
Αφού ξέρω ότι όποιος τον αντιπαθεί δεν πρόκειται να πειστεί ούτως ή άλλως. Μου μένει μόνο η χαρά της επιχειρηματολογίας.
Ναι, μου προκαλεί ένταση. Αυτό ψάχνω και δεν το βρίσκω σχεδόν πουθενά. Δεν ξέρω γιατί κανείς άλλος δε δημιουργεί πια μουσική με αυτή τη λογική. Αυτό είναι η τέχνη. Δεν είναι ψυχαγωγία. Πρέπει να πιεστείς λίγο ,αλλιώς δε γίνεται τίποτα, ισοηλεκτρική γραμμή.
Oδυνηρό και όμορφο.
Πιέζω (μέχρι και) τη μάνα μου να ακούσει Boy, με τον παιδικό τρόπο που την ‘εκβίαζα’ να διαβάσει τα βιβλία του Χάρι Πότερ. (με τη σειρά.) ‘Δε μπορείς να υποστηρίζεις ότι με ξέρεις καλά αν δεν τα διαβάσεις, κάν’το για μένα.’ Καταδίκη.
[...] ‘Μαμά, πάω στο Γκάζι, παίζει ο Boy.’ Και η υστερική αντίδραση που δεν περίμενα: ‘Ποιος? Τι λες τώρα! Ο Bowie στο Γκάζι!
Εξεπλάγην ευχάριστα, αλλά μετά διαπίστωσα την παρεξήγηση και της εξήγησα το spelling.
Mετά από πολύ καιρό μου έφερε μια εφημερίδα: ‘Λέει ότι αυτός εδώ είναι γιος του Βούλγαρη, έβγαλε και cd, τον ξέρεις?’ Για να την τσαντίσω λίγο της είπα ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα ούτε ποιος είναι ο Βούλγαρης ούτε ποιος είναι ο γιος του, και δεν ενδιαφέρομαι να μάθω. Έφυγε επιμένοντας: ‘Δε μπορεί να μην ξέρεις το Βούλγαρη’.
Ανησυχητικό αλλά και αστείο..
Ο μόνος φετινός ελληνικός δίσκος που μου άρεσε ως ‘δίσκος’, όχι ως ‘ελληνικός δίσκος’. (Τους στίχους τους καταλαβαίνω έτσι κι αλλιώς, & η μουσική παραμένει μουσική. )
Ούτε επειδή πάω με χίλια τον καλλιτέχνη.
Θλιβερό? Μπορεί και όχι. Υπάρχουν πολλοί συμπαθητικοί ελληνικοί δίσκοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου