No.10 Favorite Album of 2010 (A Pagan Place)
Yann Tiersen
Dust Lane
(Mute)
No.10 Favorite Album of 2010 (Insolent Pup)
The Black Keys
Brothers
(Nonesuch)
Τα Μαύρα Πρόβατα.
(Αυτό υπονοεί το όνομά τους, καμία σχέση με κλειδιά).
(Αυτό υπονοεί το όνομά τους, καμία σχέση με κλειδιά).
Είναι τελικά αδέρφια μας?
Φέτος το I’m too afraid to love you με έκανε να δακρύσω από χαρά.
Οι προηγούμενοί τους δίσκοι μου άρεσαν περισσότερο από πολύ. Και ο φετινός μου άρεσε πολύ.
Όσο και αν γουστάρω τη μουσική τους, εμένα αδέρφια μου δέν είναι. I’m the Black Lips one.
Είναι μόνο 2. Ειδικεύονται σε proper ροκ και blues. Έχουν την πονηριά να κλέβουν επιδέξια από προγενέστερους καλλιτέχνες. Μπορούν και κάνουν δικές τους όσες φαινομενικά ακατόρθωτες διασκευές επιλέγουν να κάνουν. Έχουν τόσο χαρακτηριστικό ήχο που δεν υπάρχει περίπτωση να τους ακούσεις και να μην πείς ‘αυτό είναι black keys’ . Και το κυριότερο, έχουν φέρει πάλι στο προσκήνιο αυτούς τους γαμώ ήχους που ‘έκλεψαν’ και που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έθελγαν έτσι τα πλήθη, παρ’όλο που υπάρχουν ηχογραφημένοι σε δίσκους εδώ και χρόνια.
Για όλους αυτούς τους λόγους τους συγκρίνουνε συνέχεια με τους White Stripes, πράγμα που με εκνευρίζει απίστευτα. Μην το παρακάνουμε κιόλας.
Απ’την άλλη αυτό το βλάχικο αμερικάνικο που έχουν οι Keys μ’αρέσει.
Δεδομένου του ήχου τους θα έπρεπε κανονικά να είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Αν προσπαθήσω μπορεί να διακρίνω ένα ίχνος της βρωμιάς που θα όφειλε να έχει η μουσική τους. Αλλά σε γενικές γραμμές μου φαίνονται πεντακάθαροι. Σχεδόν αστραφτεροί. Ειδικά φέτος.
Δε μ’ενοχλεί καθόλου που αρχίσανε να πουλάνε τόσα εκατομμύρια δίσκους. Μ’αρέσει να βλέπω το ετερόκλητο τεράστιο κοινό τους και τα βαμμένα indie παιδάκια να κουνιούνται στους ρυθμούς τους.
Αλλά αν συνεχίσουν να κατεβάζουν από την οροφή γιγάντιες disco μπάλες θα πάψω να τους ακούω κάθε πρωί. Και θα είναι κρίμα γιατί είναι συγκροτηματάρα.
Είναι μόνο 2. Ειδικεύονται σε proper ροκ και blues. Έχουν την πονηριά να κλέβουν επιδέξια από προγενέστερους καλλιτέχνες. Μπορούν και κάνουν δικές τους όσες φαινομενικά ακατόρθωτες διασκευές επιλέγουν να κάνουν. Έχουν τόσο χαρακτηριστικό ήχο που δεν υπάρχει περίπτωση να τους ακούσεις και να μην πείς ‘αυτό είναι black keys’ . Και το κυριότερο, έχουν φέρει πάλι στο προσκήνιο αυτούς τους γαμώ ήχους που ‘έκλεψαν’ και που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έθελγαν έτσι τα πλήθη, παρ’όλο που υπάρχουν ηχογραφημένοι σε δίσκους εδώ και χρόνια.
Για όλους αυτούς τους λόγους τους συγκρίνουνε συνέχεια με τους White Stripes, πράγμα που με εκνευρίζει απίστευτα. Μην το παρακάνουμε κιόλας.
Απ’την άλλη αυτό το βλάχικο αμερικάνικο που έχουν οι Keys μ’αρέσει.
Δεδομένου του ήχου τους θα έπρεπε κανονικά να είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Αν προσπαθήσω μπορεί να διακρίνω ένα ίχνος της βρωμιάς που θα όφειλε να έχει η μουσική τους. Αλλά σε γενικές γραμμές μου φαίνονται πεντακάθαροι. Σχεδόν αστραφτεροί. Ειδικά φέτος.
Δε μ’ενοχλεί καθόλου που αρχίσανε να πουλάνε τόσα εκατομμύρια δίσκους. Μ’αρέσει να βλέπω το ετερόκλητο τεράστιο κοινό τους και τα βαμμένα indie παιδάκια να κουνιούνται στους ρυθμούς τους.
Αλλά αν συνεχίσουν να κατεβάζουν από την οροφή γιγάντιες disco μπάλες θα πάψω να τους ακούω κάθε πρωί. Και θα είναι κρίμα γιατί είναι συγκροτηματάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου