No.9 Favorite Album of 2010 (A Pagan Place)
Perfume Genius
Learning
(Matador/Turnstile)
"Ένας συγκινητικά ιδιοφυής νεανίας (Mike Hadreas) μόλις 26 ετών με έδρα το Seattle, σκαρφίζεται το δαιμόνια καλλιτεχνικό Perfume Genius και με όπλα ένα πιάνο, δυσβάσταχτα συναισθήματα και μια απόκοσμη ερμηνεία καταφέρνει μέσα σε λιγότερο απο 30' να δημιουργήσει την πιο αλλόκοτα μεθυστική και μελαγχολική ατμόσφαιρα επιβεβαιώνοντας ότι τα δυνατά αρώματα χωράνε σε μικρά μπουκαλάκια..."
No.9 Favorite Album of 2010 (Insolent Pup)
The Brian Jonestown Massacre
Who Killed Sgt. Pepper?
(A)
Βασικά νομίζω ότι είναι πολύ γνωστοί, ή τουλάχιστον έχουν το δικό τους φανατικό κοινό. Ξεκίνησα να τους ακούω πριν λίγα χρόνια, εξαιτίας του ονόματός τους, και κατέληξα να συμπεριληφθώ κι εγώ στο φανατικό τους κοινό. Ίσως γιατί είναι ένα από τα λίγα ‘παρακμιακά’ συγκροτήματα της παρακμιακής γενιάς μου. Δήθεν κολλημένοι κάπου στα late 70’s αλλά αντικειμενικά ανήκουν στην κουλτούρα των 90’s. Αυτό το λαχταρούν πολλοί, και εκεί ακριβώς ποντάρουν οι BJM.
Συχνά επικρίνονται ότι το παίζουν εξυπνάκηδες, από μουσικούς που πολύ θα ήθελαν να έχουν τη φαντασία και την πρωτοτυπία τους. Οκ, έχω αδυναμία στη μουσική που έχει άποψη και θράσος. Η μουσική για τη μουσική, όσο ωραία κι αν ακούγεται, δε με συγκινεί τόσο. Μπορεί να λατρέψω ένα φαινομενικά άσχημο κομμάτι μόνο για τον τίτλο ή τους στίχους. Αν είναι και μουσικά ενδιαφέρον, πλέον δε σηκώνω κουβέντα. Τυπώνω μπλουζάκι.
Τέλειο όνομα, τέλειοι τίτλοι δίσκων και κομματιών και τέλεια μουσική. (και στίχοι). Τα λόγια ενός φαν. Καμία αμεροληψία.
Η μουσική τους είναι ένα μείγμα των αγαπημένων μου ψυχωτικών ήχων και η θεματολογία τους επηρεασμένη από οτιδήποτε με ενδιαφέρει. Και ο σαρκασμός τους δεν απαιτεί ιδιαίτερη ανάλυση για να γίνει αισθητός. Προφανείς επιρροές από καλτ μουσικούς, προσωπικότητες ευρύτερου ενδιαφέροντος και ανακάτεμα από γεγονότα που λατρεύει κάθε info πρεζόνι.
Είναι κάθε φορά λίγο πιο παράλογοι από την προηγούμενη. Δε με νοιάζει αν πουλάνε τρέλα ή εκκεντρικότητα. Μάλλον με νοιάζει, και μ’αρέσει. Είναι πολύ απολαυστικό. Φυσικά και δε μου είναι οδυνηρή η ακρόαση του δίσκου. Δεν καταλαβαίνω γιατί ξαφνικά όλοι έχουν ξενιστεί/προσβληθεί από τα κομμάτια. Ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι ο Anton Newcombe. Αν προσβάλλεσαι εύκολα ή αν περιμένεις να ακούσεις κάτι σοβαρό και αξιοπρεπές απλά δε δοκιμάζεις καν να ακούσεις το δίσκο. ‘Ο,τι μας χαλάει το απορρίπτουμε, αυτός δεν είναι ο νέος νόμος?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου