No.16 Favorite Album of 2010 (A Pagan Place)
Sharon Jones & The Dap-Kings
I Learned The Hard Way
(Daptone)
No.16 Favorite Album of 2010 (Insolent Pup)
Allo Darlin'
Allo Darlin'
(Fortuna Pop!)
Συχνά περνάω φάσεις που ξεχνάω ποια είμαι και από πού ήρθα και τι πιστεύω και για ποιό λόγο, και ακούω για μερικές μέρες αποκλειστικά και μόνο mellow indie pop. Και μου φαίνεται η καλύτερη μουσική του κόσμου, δε χρειάζομαι τίποτα αλλο. (και μετά η φάση μου φεύγει όπως ήρθε). Νομίζω φταίει ότι αυτές τις μέρες δεν έχω την άνεση να κάτσω και να μπω στην όλη ατμόσφαιρα και να φτιαχτώ και να βάλω ν’ακούσω αυτό που υπό κανονικές συνθήκες θα έβαζα. Μέρες που φυσάει και βρέχει και δεν έχω χρόνο για τίποτα και το κεφάλι μου είναι βαρύ από το πολύ διάβασμα και το άγχος.
Eux autres, Αu Revoir Simone, Still Corners, Betty & The Werewolves, Summer Fiction, One Happy Island, Veronica Falls και αρκετές δεκαριές ακόμα. Άλλοι ολοκαίνουριοι άλλοι παλιότεροι (αλλά ποτέ παλιοί), μπορεί να έχουν σεβαστές διαφορές στον ήχο αλλά για μένα ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Απλά οι Allo Darlin' μου ήρθαν πρώτοι. Fair enough.
Αυτό το παραπονιάρικο & κουλτουριάρικα ναζιάρικο bittersweet ταιριάζει με αυτό το κλίμα μιζέριας. Και γενικά με την όλη φάση ‘τα πάντα γύρω στριφογυρνάνε και εγώ είμαι νέος και τραγουδάω’ ψιλοανέμελα & ψιλοπροβληματισμένα. Οι Allo Darlin' είναι για όλες αυτές τις ώρες. Πολύ teenage casual.
Όταν ξυπνάω και θέλω να πεθάνω και είναι τελείως γκρι (ποιό?) και κάνει ψοφόκρυο και προσπαθώ να ντυθώ και να πιώ μισή γουλιά καφέ που καίει οδυνηρά και πρέπει να αποχαιρετήσω την κούπα πριν προλάβω να την απολαύσω και να αρπάξω το mp3 (και να ξεχάσω τα κλειδιά) και τρέξιμο μέσα στη βροχή. Και στη βιβλιοθήκη που μου παίρνει τρία τέταρτα να βρω το βιβλίο που χρειάζομαι και ανεβοκατεβαίνω σκαλιά χωρίς λόγο. Και στο μετρό που βαριέμαι τη ζωή μου και χαζεύω τον κόσμο, και το βράδυ στο σουπερμάρκετ λίγο πριν κλείσει (οκ, όχι στο σουπερμάρκετ).
Eίναι ακριβώς στο κλίμα ‘είναι πέντε το πρωί και είμαι σε τόσο τρελή ευθυμία που μπορεί το λεωφορείο να έρθει και να φύγει και να μην το πάρω χαμπάρι και να μείνω ως τις έξι στη στάση και να πάθω πνευμονία αλλά δεν πειράζει, that’s my life’. Tη μια μου φαίνονται ξενέρωτοι και την άλλη τρομακτικά επίκαιροι. Βασικά είναι ‘η μουσική του τυπικού αρκετά-cool-Άγγλου φοιτητή’. Eίναι ένα ωραίο παράδειγμα των μικρών και όμορφων ευρωπαϊκών (όχι απαραίτητα) indie pop συγκροτημάτων που έχουν αρχίσει να γίνονται αρκετά πολλά και όλο και πιο δημοφιλή, και πολύ χαίρομαι. Μπορεί να μην είναι ‘ή δισκάρα’ αλλά αυτή είναι και η λογική τους. Εύθραυστα και όμορφα. Και μια ιδέα badass attitude. (Δε φαίνεται αλλά υπάρχει, το νιώθω). Δεν το παίζουνε τυπάκια. Είναι απλά πολύ οκ. Και αυτοί και το μουσικό τους κίνημα. Έχουν τεράστιο λόγο ύπαρξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου