Μπορεί ο χρόνος να κυλάει με αδυσώπητα γρήγορους ρυθμούς, υπάρχουν όμως κάποιες συγκεκριμένες στιγμές που αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του,
στο μυαλό μας,
στις ψυχές μας,
στις καρδιές μας,
και τελικά ταυτιζόμαστε μαζί του...
Αιτία;;;
Mια μαγική λέξη.
Μουσική...
Μελωδία-ρυθμός-χροιά και ενίοτε στίχος...
Ο Gone4sure έριξε πάλι την ιδέα για 4η συνεχόμενη χρονιά...
94 φίλοι της μουσικής ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του, να παρουσιάσουνε τα αγαπημένα τους άλμπουμς για το σωτήριο έτος 2010...
Μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου ξετυλίγουμε καθημερινά το μουσικό κουβάρι των αναμνήσεων για τη χρονιά που πέρασε.
Εφέτος θα έχω τη χαρά να φιλοξενήσω στο παρόν ιστολόγιο και τα αγαπημένα της εκλεκτής καλεσμένης Insolent Pup.
Καλό μήνα και καλή διασκέδαση σε όλους τους συμμετέχοντες...
(το παιχνίδι έχει πάνω απ' όλα σημασία)
Νο.20 Favorite Album 0f 2010 (A Pagan Place)
The Budos Band
The Budos Band III
(Daptone)
No.20 Favorite Album of 2010 (Insolent Pup)
Erland & The Carnival
Erland & The Carnival
(Full Time Hobby)
Was you ever see such a good time?
Θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι θα πεθάνεις από ευχαρίστηση;
Εν πάσει περιπτώσει, I was never see such a creepy debut.
Τους πρωτοάκουσα σε ένα compilation της ψιλοάκυρης –όπως νόμιζα- Aγγλικής δισκογραφικής Full Time Hobby με αφορμή ένα κομμάτι των Fujiya & Miyagi που περιείχε. My name is carnival το δικό τους κομμάτι το οποίο αποδείχθηκε το πιο ωραίο απ' όλα. Προφανές ότι απο εκεί πήραν και το όνομά τους. Λιγότερο προφανές ότι είναι διασκευή του Carnival του πασίγνωστου Jackson C. Frank. Τον έμαθα κι αυτόν.
Όμως το δίσκο με έκανε να τον πάρω το κομμάτι The Derby Ram στη συλλογή με τραγούδια στο πνεύμα του Ray Davies που έδινε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Uncut. Ό,τι έχει σχέση με Kinks είναι καλό. (τελικά δεν είχε καμία σχέση με Kinks ο δίσκος συνολικά, αλλά ήταν όντως καλός).
Ποια ποπ κουλτούρα; Αυτοί έχουν δική τους κουλτούρα, γι' αυτό μ' αρέσουνε.
Ξεδιάντροπα folk για Bρετανικό πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα. Όχι celtic folk και ονειρικές ενορχηστρώσεις και αηδίες.
Βαθιά θαμμένη κλασική φολκ.
Βαθιά θαμμένη κλασική φολκ.
Και διεστραμμένοι επίσης. Στίχοι όπως αυτοί των Bad Seeds στις δολοφονικές μπαλάντες. Ψάξανε, ψάξανε και καταφέρανε να μαζέψουν αρκετές παραδοσιακές μελωδίες και στιχάκια για να φτιάξουνε δίσκο. Good for them! Ας το σκεφτόμουνα εγώ, δεν το σκέφτηκα όμως... Γαμώτο. Κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν τα κάνανε "δικά τους". Όπως λεει και ο Jarmusch "κλέψε χωρίς έλεος απ' ό,τι προυπάρχον σε εμπνεύσει και μεγαλούργησε πάνω σ' αυτό".
Και μπορούν να το κάνουν γιατί έχουν αισθητήριο. Ξέρουν τι χρειάζονται.
Mελοποιούν στίχους του Cohen. Απαγγέλλουν William Blake. Γράφουν και πεντέξι δικούς τους στίχους στο ίδιο πνεύμα. Μετά αυτοσχεδιάζουν πάνω στα λόγια του Charles Van Doren ενώ μάταια προσπαθεί να δικαιολογηθεί.
Και μετά κάνουν τις ανατριχιαστικές από τη φύση τους παραδοσιακές ιστοριούλες ακόμα πιο ανατριχιαστικές. Κανένα λάθος στο script. Το όλο concept δένει τέλεια. Γιατί έχουν προσωπικότητα. Όχι με τη έννοια "καλό συγκροτηματάκι, έχει προσωπικότητα". Έχουν τόσο προσωπικότητα που σε φρικάρουν.
Και υπέροχο εξώφυλλο. Μαυρόασπρο (και λιγο νεον) κι όμως στο δισκάδικο πέφτει κατευθείαν επάνω του το μάτι. Το περίεργο καλοντυμένο πλάσμα με την καρφιτσούλα με το μαχαιράκι στο πέτο, πολύ cool. Και εντελώς στο pagan πνεύμα της μπάντας.
Ok ο Erland. Έχει και το κατάλληλλο όνομα και τον κατάλληλο σαρκασμό στη χροιά. Αλλά μόλις είδα σε ποια συγκροτήματα υπήρξαν μέλη οι άλλοι 2 από τους 6-7 Carnival μου έφυγε η μαγκιά. (Verve, Blur, Cult και δεν ξέρω κι εγώ που αλλού). Ίσως τελικά δεν είναι και τόοσο πρωτοεμφανιζόμενοι. Αλλα είναι το φετινό freaky & sexy συγκρότημα που περίμενα, μετά τους περσινούς Dead Man's Bones.
Ένα τη χρονιά. Δεν είναι κι άσχημα...
Ένα τη χρονιά. Δεν είναι κι άσχημα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου